Hoe maak je van je imperfecte, gebroken hart je kracht?

Volgens mij is er weinig pijnlijker dan een gebroken hart.

Veel mensen denken bij een gebroken hart direct aan een liefdesrelatie die is beëindigd. Maar ook in relatie met vrienden of familie kan je hart gebroken worden.

Een paar weken terug wandelde een vrouw ongevraagd mijn leven in en vertelde mij dingen die mij diep kwetste. En het ergste was dat zij verklaarde dat zij dit deed uit naam van God.

Het deed mijn vertrouwen in mensen (en in christenen) enorm wankelen.

Het brak mijn hart.

Ik vind dat je altijd verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen pijn. Pijn is vaak gelaagd en triggert bepaalde wonden van binnen....iets waar jij als volwassene zelf verantwoordelijk voor bent.

Ik vind óók dat mensen niet het recht hebben om zomaar en zonder enkele legitieme reden je leven in te wandelen met de intentie om je pijn te doen, zodat zij een beter gevoel over zichzelf hebben.

Helaas maakte deze vrouw wel die keuze.

Het was gebeurt. En ik had ermee te dealen. Of ik dat nu leuk vond of niet.

En hoe ga je daar dan mee om?

Weet je dat een gebroken hart letterlijk pijn doet?

Onderzoek heeft aangetoond dat mensen met (liefdes)verdriet ook daadwerkelijk fysieke pijn kunnen voelen. Dit komt omdat onze hersenen de emotionele pijn van een gebroken hart op dezelfde manier registeren als fysieke pijn, zoals wanneer je bijvoorbeeld met je kleine teen tegen de tafelpoot zou stoten.

Wat een pijn. Wat een gebrokenheid.

Behalve dat deze situatie zelf veel pijn deed, raakte het ook de pijn van trauma’s uit mijn jeugd.

Het pesten en het daarin afgewezen worden.

Ook al heb ik, samen met God, zoveel wonden van vroeger mogen helen, toch komen oude overtuigingen weer naar boven. Overtuigingen dat ik het niet waard ben. Zelfs dat ik waardeloos ben. Dat ik niet genoeg ben is mijn kernovertuiging die ik al als baby heb meegekregen en er is niet veel voor nodig om deze overtuiging te ‘triggeren’.

Daarnaast ging ik ook twijfelen aan Gods goedheid en liefde voor mij. Wilde God dat ik zoveel pijn zou ervaren? Die persoon had immers gezegd dat zij dit moest doen en zeggen van God.

In rap tempo volgden de negatieve gedachten elkaar op. Dat niemand van me zal houden, dat er iets verkeerd is aan mij. Dat ik weer ben afgewezen voor de zoveelste keer en dat dit nooit zal veranderen. Het voelde als de zoveelste bevestiging dat ik niet genoeg ben.

Als het zo vaak wordt bevestigd in mijn leven, dan moet het wel waar zijn toch?

Ik voelde dat het zaadje van negatieve gedachten dat ik niet genoeg was en ook nooit genoeg zal zijn, tot een monster van een boom begon uit te groeien. Ik raakte steeds verder verwijderd van God en vooral van Gods bestemming voor mij.

Doorvoelen

Ik wilde deze pijn niet voelen. Ik wilde er van weg. Ik probeerde de leugens zo snel mogelijk bij God neer te leggen en te vragen of Hij de waarheid in mijn hart wilde spreken. Ook probeerde ik de negatieve gedachten in te ruilen voor positieve affirmaties. Ik werkte en streefde keihard om dit nare gevoel zo snel mogelijk te laten stoppen en verwachtte van God dat Hij mij daar wel mee ging helpen. Ik wilde mijn gebroken hart zo snel mogelijk fixen.

Ik geloof zeker dat God ons wil overladen met Zijn waarheid en vreugde. Maar ik voelde dat dit nu (nog) niet Gods bedoeling was. De pijn in mijn hart zo snel mogelijk fixen was niet de oplossing voor op de lange termijn.

Ik mocht gaan voelen.

Dóóvoelen.

"The first step in letting hurt go, is letting hurt in."

We zijn in onze maatschappij helemaal niet gewend om onze emoties te voelen en doorvoelen. Daar hebben we toch helemaal geen ruimte en tijd voor? We willen fixen en door.

Maar het was alsof God zei: ‘Voel de pijn van de afwijzing maar. Ik houd van je. Ik ben er. Ik zal er altijd zijn.’

Ik besefte dat dit een heel belangrijk verwerkingsproces was waar ik, samen met God, instapte. Maar het was zo fijn dat ik mocht ontspannen. Ik hoefde niets op te lossen, ik hoefde niet m’n best te doen om gedachten om te draaien naar het positieve. Nog niet. Ik mocht ‘zijn’ in al mijn pijn en verdriet. Daarin vind ik Gods liefde en nabijheid. Niet pas als alles goed is en God mijn pijn geheeld heeft.

We lijken niet te kunnen accepteren dat het dagelijkse leven af en toe een klein beetje verdrietig is zegt psychiater Dirk de Wachter.

In deze maatschappij moet alles zo snel mogelijk worden opgelost.

Maar wat als het er gewoon mag zijn?

Alle emoties?

Omdat we mens zijn?

Omdat álle emoties erbij horen?

Mag je van jezelf voelen wat je voelt?

Mag je verdriet hebben?

Mag je pijn voelen?

Mag je onzeker zijn?

Gun je jezelf om alles te voelen wat er is?

Om ze aan te gaan?

Om ze zelfs te omarmen?

Ook de minder fijne gevoelens?

Ook de ‘imperfecte’ emoties?

In vertrouwen dat God dichtbij jou is. En dat jij Zijn geliefde dochter bent.

De pijn doorvoelen en laten zijn heb ik als de beste remedie ooit ervaren.

Door deze er volledig te laten zijn en te doorvoelen, wordt deze geheeld, en daarvoor in de plaats komt vertrouwen. Pas als je niets wegdrukt en alles er mag zijn, dan pas kan je helen. Echt helen. Dan heel je niet alleen de situatie maar ook de pijn en trauma die al zo lang opgeslagen zit in jezelf.

Vertrouwen dat ik me niet altijd zo zal blijven voelen.

Loslaten en mogen ‘zijn’

Gewoon ‘zijn’

Het is genoeg.

Jij bent genoeg.

En ja, ik weet dat je hoofd er graag één groot drama van wil maken en zeggen dat het nooit beter wordt. Maar alle gevoelens komen en gaan, dus je mag erop vertrouwen dat dit ook weer voorbij gaat. Voel maar. Voel de pijn van het gevoel niet genoeg te zijn. En nodig God uit in je pijn. Vraag of Hij er bij is en of Hij je Zijn liefde en Waarheid over jou wil laten zien. Door er niet tegen te vechten, maar te accepteren dat dit nu is wat het is, wordt het lichter. Het is een hele grote stap in vertrouwen in God. In weten dat Zijn erkenning en Zijn liefde genoeg zijn. Hij beloofd:

“Wees sterk! Wees moedig! U hoeft geen angst voor hen te hebben! Want de Here, uw God, zal bij u zijn. Hij zal niet tekortschieten en u niet in de steek laten.” - Deuteronomium 31:6 HTB

Ook al zie je geen licht aan het einde van de tunnel. Ook al vraag je je af hoe lang het nog moet duren. Als je samen met God je pijn en verdriet aankijkt en er doorheen durft te gaan.

Als alles er mag zijn, dan zul je helen. Je wordt sterker en krachtiger dan ooit tevoren.

Mijn weg terug naar authenticiteit

Authentiek zijn.

Wat is er al veel over geschreven.

Teveel.

Zoveel dat sommige mensen het zelfs beschrijven als een ‘jeukwoord’

De Dikke van Dale beschrijft authentiek als: echtheid, geloofwaardigheid.

Voor mij betekent authentiek congruent zijn.

Dat binnenkant en buitenkant kloppen met elkaar.

Dat wat je laat zien aan de buitenkant, klopt met de binnenkant.

Ik was niet authentiek meer.

Door verschillende omstandigheden, heb ik ervaren hoe het is om het gevoel te hebben niet authentiek te (kunnen) zijn. Dit was niemands schuld, want ik ben een volwassen vrouw met een eigen verantwoordelijkheid.

Maar het gebeurde.

Het klopte van buiten, maar het klopte niet meer van binnen.

Ik was niet trouw aan mezelf en mijn kernwaarden.

Het heeft me verbaasd hoeveel impact dit had op mijn leven.

Ik, die ooit zo vanuit liefde voor mezelf leefde, had een constant gevoel van falen. Ik kon mezelf niet meer in de spiegel aankijken en zeggen dat ik trots was op mezelf.

Als je jezelf in tweeën deelt; in een ik die je laat zien en een ik die je verborgen houdt,

ben je gebroken.

Het niet trouw zijn aan mezelf en zo ver verwijderd zijn van mijn gevoel, maakte dat ik keuzes maakte die niet klopten bij wie ik was.

Bij wie ik ben.

Rollen.

Natuurlijk heb je verschillende rollen in het leven.

Je bent partner, kind, ouder, vriend/vriendin, enzovoort. En in bepaalde mate pas je je aan aan de omgeving waar je bent en aan de mensen met wie je bent.

Maar als je een te groot aanpassingsvermogen hebt (zoals veel hoogsensitieve mensen hebben), dan raak je jezelf kwijt.

Hoewel het goed is om je in bepaalde situaties aan te passen aan de situatie waarin je je begeeft, is er een basis die maakt dat jij jij bent.

Zo ben je gemaakt en bedoeld.

En het is zó belangrijk dat je dat behoudt.

Terug naar authenticiteit.

Ik voelde het diep van binnen: Er is een leven voor mij dat authentieker is dan het leven dat ik nu leidt.

Maar om dat leven te leiden, moet ik het wel zelf vormgeven.

Ik moet buiten creëren wat ik van binnen zie.

Eindelijk stelde ik mezelf de vraag wat ík wilde, in plaats van wat de wereld van me verwachtte.

Dit was doodeng, want het vroeg hele dappere levenskeuzes.

Keuzes die gevolgen hadden voor mij én voor de mensen om me heen.

Een sprong in het diepe.

Geen grond onder mijn voeten.

Als in een bodemloze put.

Het was en is nog steeds pijnlijk.

Keuzes maken die passen bij wie ik ben, dwars tegen de verwachtingen in van anderen, voelt kwetsbaar.

Maar tegelijk oneindig vrij

Krachtig aanwezig.

En éindelijk helemaal ‘IK.'

Ik voelde mijn levensenergie terug komen!

Ik besefte dat ik liever inga tegen de verwachtingen van wie dan ook, dan tegen die van mezelf.

Ik stel liever ieder ander teleur, dan dat ik mezelf teleurstel.

Ik ben liever ontrouw aan de rest, dan aan mezelf.

Wees authentiek!

Wat de wereld op dit moment het hardste nodig heeft om mooier te worden, is vrouwen die stuk voor stuk hun mooiste leven gaan leiden.

Authentiek vanuit hun waarden.

Zonder dat ze daar toestemming voor vragen of uitleg over geven.

Ik ben ervan overtuigd dat we hier om aan de wereld te laten zien wie we zijn, wat we vinden, denken en dromen. Door te zijn wie we écht zijn van binnen, kunnen we de wereld veranderen! Dus lieve jij… Wees authentiek jezelf. Maak keuzes die bij JOU passen.

Los van de verwachtingen van anderen. Ik weet dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Dat het een enorme berg moed vraagt.

Maar ik beloof je met mijn hand op mijn hart: Het is het waard.

Authenticiteit is geen modern, hip woord met lege inhoud.

Authentiek je leven leiden is van levensbelang.

Mijn eigen levenstempo vinden

Regelmatig zie ik ze voorbij razen.

De succesvolle ondernemers. Lancering hier, evenement daar. Alles kan en niets lijkt teveel.

Ik zie ze lange dagen maken. Ik zie hun zichtbaarheid op social media. Ik zie hun ondernemingen groeien. Ik zie ze dromen waarmaken die ook de mijne zijn.

En als ik dit zo observeer, raak ik er steeds meer van overtuigd.

De snelweg. Dáár moet ik zijn als ik succes wil hebben.

Cerebrale Parese

De uiterlijke kenmerken van mijn lichamelijke beperking, mijn stem die anders klinkt, mijn handen die nogal eens uit kunnen schieten. Het is niet altijd leuk, maar ik heb het omarmt.

Het geeft niet meer dat ik niet kan skiën, dat ik niet kan fietsen op twee wielen enzovoort. Ik zie (meestal) mijn unieke kwaliteiten en talenten.

Er zit echter nog een ander aspect aan het hebben van Cerebrale Parese wat ik een stuk moeilijker te

behappen vind. Namelijk; het feit dat mensen met CP een stuk minder energie hebben dan iemand anders. Celebrale Parese is een houding- en bewegingsstoornis die veroorzaakt wordt door beschadiging van

de hersenen. Mijn lijf is de hele dag hard aan het werk om mijn spieren zo goed mogelijk onder controle te houden. Dus onbewust doet mijn lichaam elke dag aan topsport. Het gevolg is dat ik moe ben. Heel vaak heel moe.

En daar ligt mijn pijn. Want de waarheid is; ik zou zo graag eens grotere stappen willen maken in mijn leven en bedrijf.

Gewoon een halfjaartje keihard ‘knallen’. Bewijzen dat ik mijn dromen waar kan maken op hetzelfde tempo als andere ondernemers dat kunnen.

In plaats daarvan kan het zomaar voor komen dat ik een paar dagen achter elkaar al blij ben als ik mezelf en ons huis een beetje op orde kan houden. Werken aan dromen en een toekomst is die dagen geen optie.

Vergelijken

In een preek stelde iemand de vraag: “Are you doing things to keep up with people you’re not supposed to be comparing yourself to?” Oeh…die is in mijn geval vaak ‘spot on’. Want wat vergelijk ik mijn levenstempo vaak met die van anderen. En wat voel ik me dan falen. Maar is het wel de bedoeling dat ik mezelf vergelijk met andere succesvolle ondernemers op de ondernemers-snelweg?

God heeft mij een aantal jaar geleden een belofte gedaan. Een doel gegeven: “Jij bent hier om anderen te laten zien hoe mooi het is om puur te zijn.” Hij heeft een plan met mijn leven. Dus mag ik er dan ook niet op vertrouwen dat Hij mij ook de juiste hoeveelheid energie geeft die ik nodig heb om dat plan voor mijn leven te vervullen?

Het mag anders.

Nadat mijn lichaam voor de zoveelste keer was ingestort en ik weer een week nodig had, om bij te komen, wist ik dat het anders mocht. De afgelopen tijd ben ik hier heel bewust mee aan de slag gegaan.

De eerste stap die ik te nemen had, was mezelf telkens vertellen dat ik de tijd heb. Het mezelf vergelijken met anderen, had als gevolg dat ik mezelf enorm opgejaagd voelde. Alles moest NU.

Mezelf hiervan bewust worden, was een grote eerste stap. Ik maakte de keuze om te geloven dat ik tijd heb om alle dromen die God in mijn hart legt, waar te maken. De deadlines die ik eraan gekoppeld had, kwamen vanuit mijn ego. Niet vanuit God. In de bijbel zie je telkens dat God alle tijd neemt om dingen (en mensen) tot bloei te laten komen. Dus waarom was ik zo aan het haasten? Vervolgens besloot ik om nog maar één(!) zakelijk doel per kwartaal te stellen, in plaats van tien. Ik geef mezelf drie maanden om een doel te bereiken. Het geeft me enorm veel rust. En het belangrijkste: ik voel echt tijd en ruimte om ervan te genieten als ik een doel heb behaald!

Mijn tempo is anders dan die van mijn mede-ondernemers. En het heeft totaal geen zin om te vergelijken. Mijn leven is uniek. Gods plan met mijn leven is uniek.

Ik wil mijn blik niet gericht hebben op de mensen om me heen. Dan ervaar ik namelijk tekort. Ik wil mijn blik richten op Hem. Alleen Hij weet welk levenstempo goed is voor mij. Ik geloof in Zijn beloftes. Hij is genoeg. Van snelweg naar bospaadje

Met een enorm vertrouwen dat ik mag ondernemen op mijn manier, op mijn tempo, ga ik van de ondernemers-snelweg af en op pad op mijn eigen bospaadje.

Ik zet stappen, grote en kleine. Ik voel de wind door m’n haren. Ik zie af en toe een eekhoorntje voorbij schieten, en regelmatig stop ik even met lopen om lekker te picknicken, en gewoon te genieten van de omgeving. Ik volg mijn passie, dromen en missie, in totale ontspannenheid. Ik omarm imperfectie met open armen. Het valt ook anderen op hoe fijn ik geniet van dit bospaadje. “Wat zit jij in een heerlijke flow, je straalt!” zeggen ze.

Ik laat onbeperkt puur mijn eigen licht schijnen. Op mijn eigen manier en op mijn eigen tempo. En ik hoef er niets voor te doen. Het gaat helemaal vanzelf. Heerlijk!