Volgens mij is er weinig pijnlijker dan een gebroken hart.
Veel mensen denken bij een gebroken hart direct aan een liefdesrelatie die is beëindigd. Maar ook in relatie met vrienden of familie kan je hart gebroken worden.
Een paar weken terug wandelde een vrouw ongevraagd mijn leven in en vertelde mij dingen die mij diep kwetste. En het ergste was dat zij verklaarde dat zij dit deed uit naam van God.
Het deed mijn vertrouwen in mensen (en in christenen) enorm wankelen.
Het brak mijn hart.
Ik vind dat je altijd verantwoordelijkheid moet nemen voor je eigen pijn. Pijn is vaak gelaagd en triggert bepaalde wonden van binnen....iets waar jij als volwassene zelf verantwoordelijk voor bent.
Ik vind óók dat mensen niet het recht hebben om zomaar en zonder enkele legitieme reden je leven in te wandelen met de intentie om je pijn te doen, zodat zij een beter gevoel over zichzelf hebben.
Helaas maakte deze vrouw wel die keuze.
Het was gebeurt. En ik had ermee te dealen. Of ik dat nu leuk vond of niet.
En hoe ga je daar dan mee om?
Weet je dat een gebroken hart letterlijk pijn doet?
Onderzoek heeft aangetoond dat mensen met (liefdes)verdriet ook daadwerkelijk fysieke pijn kunnen voelen. Dit komt omdat onze hersenen de emotionele pijn van een gebroken hart op dezelfde manier registeren als fysieke pijn, zoals wanneer je bijvoorbeeld met je kleine teen tegen de tafelpoot zou stoten.
Wat een pijn. Wat een gebrokenheid.
Behalve dat deze situatie zelf veel pijn deed, raakte het ook de pijn van trauma’s uit mijn jeugd.
Het pesten en het daarin afgewezen worden.
Ook al heb ik, samen met God, zoveel wonden van vroeger mogen helen, toch komen oude overtuigingen weer naar boven. Overtuigingen dat ik het niet waard ben. Zelfs dat ik waardeloos ben. Dat ik niet genoeg ben is mijn kernovertuiging die ik al als baby heb meegekregen en er is niet veel voor nodig om deze overtuiging te ‘triggeren’.
Daarnaast ging ik ook twijfelen aan Gods goedheid en liefde voor mij. Wilde God dat ik zoveel pijn zou ervaren? Die persoon had immers gezegd dat zij dit moest doen en zeggen van God.
In rap tempo volgden de negatieve gedachten elkaar op. Dat niemand van me zal houden, dat er iets verkeerd is aan mij. Dat ik weer ben afgewezen voor de zoveelste keer en dat dit nooit zal veranderen. Het voelde als de zoveelste bevestiging dat ik niet genoeg ben.
Als het zo vaak wordt bevestigd in mijn leven, dan moet het wel waar zijn toch?
Ik voelde dat het zaadje van negatieve gedachten dat ik niet genoeg was en ook nooit genoeg zal zijn, tot een monster van een boom begon uit te groeien. Ik raakte steeds verder verwijderd van God en vooral van Gods bestemming voor mij.
Doorvoelen
Ik wilde deze pijn niet voelen. Ik wilde er van weg. Ik probeerde de leugens zo snel mogelijk bij God neer te leggen en te vragen of Hij de waarheid in mijn hart wilde spreken. Ook probeerde ik de negatieve gedachten in te ruilen voor positieve affirmaties. Ik werkte en streefde keihard om dit nare gevoel zo snel mogelijk te laten stoppen en verwachtte van God dat Hij mij daar wel mee ging helpen. Ik wilde mijn gebroken hart zo snel mogelijk fixen.
Ik geloof zeker dat God ons wil overladen met Zijn waarheid en vreugde. Maar ik voelde dat dit nu (nog) niet Gods bedoeling was. De pijn in mijn hart zo snel mogelijk fixen was niet de oplossing voor op de lange termijn.
Ik mocht gaan voelen.
Dóóvoelen.
"The first step in letting hurt go, is letting hurt in."
We zijn in onze maatschappij helemaal niet gewend om onze emoties te voelen en doorvoelen. Daar hebben we toch helemaal geen ruimte en tijd voor? We willen fixen en door.
Maar het was alsof God zei: ‘Voel de pijn van de afwijzing maar. Ik houd van je. Ik ben er. Ik zal er altijd zijn.’
Ik besefte dat dit een heel belangrijk verwerkingsproces was waar ik, samen met God, instapte. Maar het was zo fijn dat ik mocht ontspannen. Ik hoefde niets op te lossen, ik hoefde niet m’n best te doen om gedachten om te draaien naar het positieve. Nog niet. Ik mocht ‘zijn’ in al mijn pijn en verdriet. Daarin vind ik Gods liefde en nabijheid. Niet pas als alles goed is en God mijn pijn geheeld heeft.
We lijken niet te kunnen accepteren dat het dagelijkse leven af en toe een klein beetje verdrietig is zegt psychiater Dirk de Wachter.
In deze maatschappij moet alles zo snel mogelijk worden opgelost.
Maar wat als het er gewoon mag zijn?
Alle emoties?
Omdat we mens zijn?
Omdat álle emoties erbij horen?
Mag je van jezelf voelen wat je voelt?
Mag je verdriet hebben?
Mag je pijn voelen?
Mag je onzeker zijn?
Gun je jezelf om alles te voelen wat er is?
Om ze aan te gaan?
Om ze zelfs te omarmen?
Ook de minder fijne gevoelens?
Ook de ‘imperfecte’ emoties?
In vertrouwen dat God dichtbij jou is. En dat jij Zijn geliefde dochter bent.
De pijn doorvoelen en laten zijn heb ik als de beste remedie ooit ervaren.
Door deze er volledig te laten zijn en te doorvoelen, wordt deze geheeld, en daarvoor in de plaats komt vertrouwen. Pas als je niets wegdrukt en alles er mag zijn, dan pas kan je helen. Echt helen. Dan heel je niet alleen de situatie maar ook de pijn en trauma die al zo lang opgeslagen zit in jezelf.
Vertrouwen dat ik me niet altijd zo zal blijven voelen.
Loslaten en mogen ‘zijn’
Gewoon ‘zijn’
Het is genoeg.
Jij bent genoeg.
En ja, ik weet dat je hoofd er graag één groot drama van wil maken en zeggen dat het nooit beter wordt. Maar alle gevoelens komen en gaan, dus je mag erop vertrouwen dat dit ook weer voorbij gaat. Voel maar. Voel de pijn van het gevoel niet genoeg te zijn. En nodig God uit in je pijn. Vraag of Hij er bij is en of Hij je Zijn liefde en Waarheid over jou wil laten zien. Door er niet tegen te vechten, maar te accepteren dat dit nu is wat het is, wordt het lichter. Het is een hele grote stap in vertrouwen in God. In weten dat Zijn erkenning en Zijn liefde genoeg zijn. Hij beloofd:
“Wees sterk! Wees moedig! U hoeft geen angst voor hen te hebben! Want de Here, uw God, zal bij u zijn. Hij zal niet tekortschieten en u niet in de steek laten.” - Deuteronomium 31:6 HTB
Ook al zie je geen licht aan het einde van de tunnel. Ook al vraag je je af hoe lang het nog moet duren. Als je samen met God je pijn en verdriet aankijkt en er doorheen durft te gaan.
Als alles er mag zijn, dan zul je helen. Je wordt sterker en krachtiger dan ooit tevoren.